ریشه اصلی سوء مصرف درکشور ما نا به سامانی وکژی ها ی فرهنگی است. مدپرستی ، تنوع خواهی ، افزون طلبی وچشم وهمچشمی ، ا زجمله مظاهراین بیماری های فرهنگی هستند که رسانه ها در اصلاح انها نقش موثر وبی بدیلی دارند . هر چندتعادل ومیانه روی در مصرف ، وظیفه ملی وشرعی یکا یک شهروندان است ، اما این واقعیت نبایدما را ازضرورت فرهنگ سازی دراین زمینه غافل کند. برای همین است که تاکیداصلی بر اصلاح الگوی مصرف است ونباید این موضوع مهم را در موارد جزئی وفردی خلاصه کرد . نهادها ودستگاه های فرهنگی باید بکوشند تا اندازه نگهداشتن در مصرف ، به مثابه یک ارزش ، فراگیر شود؛ همان گونه که باید اقتارو اسراف ، هر دو ، به عنوان ضد ارزش به یک باور عمومی تبدیل شوند ودراین زمینه رسانه ها ، بویژه صدا وسیما نقشی بسیار مهم دارند.

برای نخستین بار ، لاسول محقق معروف امریکایی درمقاله ای که در سال 1948 دراین باره نوشت ، سه نقش اساسی نظارت بر محیط ( نقش خبری ) ، ایجاد وتوسعه همبستگی های اجتماعی ( نقش تشریحی ) وانتقال میراث فرهنگی ( نقش آموزشی ) را برای وسایل ارتباط جمعی درنظر گرفت . چندسال بعد ، چارلز رایت ، محقق امریکایی ، نقش اجتماعی دیگری درمورد ایجادسرگرمی ( نقش تفریحی ) به نقش های قبل اضافه کرد .امروزه نیز ازهمین دیدگاه پیروی می شود چنان که مک براید درگزارش کمیسیون بین المللی مطالعه مسائل ارتباط نیز بر آن تاکید می کند.

از آنجا که سال ها پژوهش وتجربه نشان داده است که دیگر درباره نقش آموزشی رسانه ها تردیدی نیست ؛ امروزه هنگامی که از کارکردها ونقش رسانه ها سخن به میان می آید آموزش از محورهای اصلی ان به شمار می رود. ویژگی ها وامتیازها ی خاص آموزش از طریق رسانه ها را می توان درفراگیری وتاثیرگذاری ان خلاصه کرد.

مبنع: فصلنامه علمی – پژوهشی  مرکز تحقیقات صدا وسیما